Nederlands bezoek

In deze week was onze leraar in de Filipijnen. We hebben hem meegenomen naar verschillende plekken en zijn voor de eerste echt keer weg geweest van ons huis.

Maandag 16 februari 2015

Vanochtend hebben we weer lesgegeven. We vertelden op de school dat Johan er was en dat hij morgen langs zou komen. Zoals ik al verwachtte werden meteen alle koppen bij elkaar gestoken en hebben ze bedacht wat ze wilden gaan doen. Tijdens onze pauze kwam een van de leraren naar ons toe met de vraag of dat wij het Engelse welkomstliedje wilden vertalen in het Nederlands. Toen we dit gedaan hadden, moesten we het hun aanleren. Na het een hele hoop keren het liedje voor gezongen te hebben, samen te hebben gezongen en de tekst opnieuw geschreven te hebben, wisten ze hoe die ging. Het was tijd voor de volgende stap, de kinderen. Dit ging een stuk makkelijker. De kinderen hadden het liedje zo onder de knie en konden hem alleen zingen. Op eens kwam ma’am Serge naar mij toe. Ze vertelde dat ze net een berichtje had gekregen van Helen: Johan kwam niet morgen, maar hij kwam vanmiddag al! Grote paniek in de hele school. Snel werden er nog kaarten gemaakt en werd het programma ingekort. Nadat we de kinderen op weg hadden geholpen, gingen wij naar huis. Dit moest snel gebeuren, want we hadden niet veel tijd voordat we weer terug moesten zijn. Het snel naar huis hoe ik het bedacht had, liep net even wat anders. We moesten allemaal naar huis, maar er was maar 1 tricycle. De eerste lading erin, de mensen die honger hadden. Ik bleef wachten op de volgende en wachten en wachten en wachten, maar die volgende die kwam maar niet. Een stukje verder op stonden een aantal motors. Dit vonden we toch wel heel verleidelijk. Uiteindelijk hebben we de stoute schoenen aangetrokken en hebben we gevraagd hoe duur het was. Even duur als een tricycle. “Oké we doen het!!” Hop op de motor, flink gas erop en naar huis. Toen ik eindelijk thuis was, heb ik snel wat gegeten. Op mijn weg naar huis kwam ik Johan tegen. Ik moest opletten dat ik niets verraadde over de verrassing van de kinderen. Zonder me mond voorbij te hebben gepraat ging ik naar huis. Toen het half 2 was, was het alweer tijd om terug te gaan naar de school. Wanneer we aankwamen bij de school moest Johan voorop lopen. De kinderen en het personeel verwelkomde hem met het ingestudeerde Nederlandse liedje. Johan en wij moesten allemaal op het podium. Eén voor één lieten de klassen zien wat ze ingestudeerd en gemaakt hadden. Zoals het hier altijd gaat in de Filipijnen, was het na afloop tijd voor een kleine fotoshoot. Na de fotoshoot zijn we samen met Johan alle klassen langs gegaan. De kinderen konden vragen stellen aan Johan en hun talenten laten zien. Hier was niet heel veel tijd voor, omdat wij ’s middags weer door moesten naar de volgende stageplek. Voor ons stond deze week het weeshuis op het rooster. Toen we hier aankwamen, konden we al snel weer gaan. ’s Avonds was er weer een welkomsdans voor de nieuwe vrijwilligers. De kinderen moesten rusten en wij konden dan weer terugkomen. We hebben gewacht tot het tijd was en zijn daarna weer terug gegaan. Ook al heb ik het al een keer gezien, het blijft bijzonder om te zien hoe blij die kinderen zijn als er nieuwe mensen komen. Voordat we weg mochten, moest er natuurlijk gedanst worden. Nadat een van de nieuwe vrijwilligers was uitgekozen, kozen ze mij uit om te dansen. “Oh help! Ik kan niet dansen”. Johan was ook mee en ik koos hem uit om met mij mee te dansen. Samen hebben we de macarena gedaan. Iedereen kwam op de dansvloer erbij en we sloten het samen af.

Dinsdag 17 februari 2015

Vandaag was de dag waar ik lang naar heb uitgekeken. Eindelijk gingen we op bezoek bij de nieuwe stageplaatsen: de afkickkliniek en de misbruikte meisjes. Wauw wat een indrukken hebben deze twee plaatsen op mij gemaakt in maar een hele korte tijd. Als eerste hebben we de afkickkliniek bezocht. We stonden voor een grote ijzeren poort en moesten kloppen voordat we naar binnen konden. Er keek iemand door een klein gat en de deur ging open. We konden naar binnen. Mijn eerste indruk was: “Wauw, wat groot!” We moesten allemaal onze naam opschrijven, de tijd, wat we kwamen doen en onze handtekening. Dit moesten we doen in een groot boek. Toen iedereen dit had opgeschreven liepen we een gebouw in. We gingen de directeur ontmoeten. Hij zou ons kunnen vertellen of dat we hier stage konden lopen en wat we konden doen. Het was een hele aardig man. Na het gesprek kregen we een rondleiding over het terrein. Er zijn 3 verschillende domeinen. Er is 1 domein voor de minor jongens, 1 domein voor de meisjes (jong en oud) en 1 domein voor de volwassenen jongens. Ze hebben allemaal een eigen keuken en voor het domein van de meisjes zit een groot hek. Ze hebben een grote overdekte plaats. Hier is een klein podium en kan er gesport worden. Op het terrein zijn meerdere kleine hutjes, hier kun je gaan zitten als er familie komt. Nadat we het terrein gezien hadden en ons aan een aantal van de jongeren hadden voorgesteld, werd het tijd om verder te gaan. We gingen op weg naar de misbruikte meisjes. Ik vond dit best spannend. Het zusje van Chypy (mijn vriendje voor het leven waar ik eerder over verteld heb, dat overigens 5 jaar i.p.v. 4 jaar is) zou hier ook moeten zitten. We kwamen binnen en moesten weer hetzelfde invullen als dat we bij de afkickkliniek gedaan hadden. Tot mijn verbazing mocht zelfs Johan mee naar binnen. Naar mijn weten was de regel dat er geen mannen binnen mochten komen. We kregen stoelen aangeboden en de meiden werden geroepen. Ze kwamen allemaal de trap af. Er kwam een brok in mijn keel en die bleef er heel lang zitten. Jeetje zeg! Wat kan een mens een ander mens aandoen. De meiden hadden hun verhaal nog niet eens verteld, maar hun blikken zeiden genoeg. Ze gingen allemaal op de grond zitten. Een van de begeleiders vertelde kort wat we kwamen doen en gaf daarna het woord door aan Johan. Johan zou vertellen waarom wij hier waren en wat we kwamen doen. Tijdens zijn verhaal was ik opzoek naar het zusje van Chypy, ik kon haar niet vinden. Er was geen meisje die echt op hem leek. Totdat er nog 3 meiden van de trap afkwamen. Eentje was er heel erg verlegen en werd geholpen door de andere twee. Toen ze haar gezichtje een beetje liet zien wist ik het zeker. Dát was ze, het zusje van Chypy. Ze leek sprekend op hem! Ze gingen zitten bij de andere meiden. Het zusje van Chypy snikte een beetje en keek niet op. Intussen was Johan klaar met zijn verhaal en moesten wij onszelf voorstellen. Nadat iedereen zich had voorgesteld, mochten we echt kennismaken met de kinderen. Iedereen stond op en raakte aan de praat. Ik probeerde voorzichtig contact te maken met het zusje van Chypy. Samen met Fenna en een aantal andere meiden vormden we een groepje. Het zusje was heel afstandelijk, ze kon ook geen Engels dus praten was ook heel moeilijk. Nadat Helen contact met haar had gemaakt, werd ik erbij geroepen. Helen had verteld dat ik veel met Chypy omging en of ik foto’s kon laten zien. Ze kreeg foto’s te zien en ze was zo trots als een pauw, zo ontzettend mooi om te zien. Nadat we een beetje kennis gemaakt hadden met de meiden was het alweer tijd om te gaan. Het zusje van Chypy gaf me een armbandje met een groot hart eraan. Ze voeg of dat ik deze aan Chypy wilde geven. Ik vond dit zo’n bijzonder moment! Natuurlijk wilde ik dit doen!! Toen we afscheid genomen hadden van de groep, nam Helen ons mee naar het strand, eindelijk! Hier hebben we met z’n alle geëvalueerd over de afgelopen weken en hebben we ons rooster voor de aankomende weken gemaakt. Dit beloofd wat! Het worden langere dagen en hard werken, precies waarvoor we gekomen zijn haha! Nadat we wat gedronken hadden en sommige wat gegeten, zijn we weer richting huis gegaan. We hebben samen nog wat nagepraat over het rooster. Eenmaal thuis aangekomen heb ik er een rustige avond van gemaakt en ben ik vroeg naar bed gegaan.

Woensdag 18 februari 2015

Vandaag stond er een bijzondere activiteit gepland. We waren door de “moeder van het weeshuis” meegevraagd naar de familiedag van de kinderen. De school, waar alle kinderen uit het weeshuis opzitten, organiseerde een familiedag. Op deze dag mochten alle kinderen hun ouders mee naar school nemen, omdat deze kinderen geen ouders hebben, werden wij gevraagd. Ik voelde me best vereerd! Johan was ook meegevraagd om een ouder te zijn. We stonden al een tijdje op hem te wachten, maar hij kwam maar niet. We besloten om naar het weeshuis te lopen, misschien was hij daar wel. Toen we daar aankwamen was een van de eerste vragen “Where is Sir Johan?” Hij was hier dus ook niet en zij wisten ook niets van zijn afwezigheid. We stapten in de auto en reden terug naar het ziekenhuis. Hier ging ik snel de auto uit opzoek naar Helen, misschien had zij iets gehoord waarom Johan er niet was. In het begin kon ik Helen niet vinden en niemand van het personeel had haar gezien. Ik liep terug naar de auto en liep haar zo tegen het lijf. Ze wist van niets en vond het niets voor Johan. Ik besloot ook maar even op mijn telefoon te kijken. Ik had een berichtje ontvangen. Er was een verrassing voor hem geregeld en hij kon niet komen. Snel werd er aan de andere meiden gevraagd of dat er één van hen meewilden. Natuurlijk was er wel iemand die dit wilden. Ze kozen voor Meggy. Meggy moest snel in de auto erbij, we ware tenslotte al te laat. Toen we aankwamen bij de school, werden de kinderen “verdeeld”. Ik kreeg 3 kinderen, 2 meiden en 1 jongen. Het begon allemaal heel leuk, we gingen samen ergens zitten en de dag begon heel gezellig. Na een tijdje moesten we opstaan en moest ik in een rij gaan staan. Alle kinderen hadden rozen in hun handen, deze gingen zij geven aan hun ouders. Ik kreeg van “mijn kinderen” 3 rozen, ik voelde me op dit moment heel bijzonder. Na de lunch wilden de kinderen toch wel heel graag naar huis. Tijdens de speech van de directeur legde hij heel erg de nadruk op dat je familie bestaat uit je vader en je moeder, dat je niets zonder hen bent en dat je hen heel dankbaar moet zijn. Ik vond dit een heel triest moment. Als schooldirecteur weet je toch dat er kinderen van een weeshuis op jou school zitten en hou je hier rekening mee. Zij zien andere mensen als familie. De kinderen wilden hierdoor dan ook graag naar huis. We hebben onze spullen opgeruimd en zijn terug gegaan naar huis. We werden thuis afgezet en hebben de kinderen bedankt. Ik heb mijn rozen in een plasticbakje gedaan en als een bosje bloemen op de tafel gezet. Hierna heb ik mezelf deze dag niet meer moe gemaakt. Ik heb de rest van de dag besteed aan het spelen van kaart spelletjes en niets doen.

Donderdag 19 februari 2015

Vandaag was ik erop ingesteld dat we de bergen in zouden gaan om een kinderdagverblijf te bezoeken. Toen ik goed en wel aangekleed was, kreeg ik te horen van Johan dat dit niet meer door ging. Er was niet genoeg plek in de auto. Nadat ik dit had gehoord besloot ik om van deze dag een nietsnut dag te maken. Ik heb de hele dag spelletjes gedaan. Ze hebben me een nieuw spel geleerd, duizenden. (Dus opa en oma, als ik terug ben hebben we nog een spel om te spelen). Nadat we hiermee klaar waren, zijn we naar de koffiespot geweest. We hadden hier afgesproken met Darlene. Dit is een Filipina. Een tijdje geleden had zij ons haar nummer gegeven, want zij wilde ons wel wat meer van het land laten zien. Ze had al eerder Nederlandse vrienden gemaakt, dus vond ze het leuk om met ons ook bevriend te raken. We maakte een afspraak voor deze zaterdag. We gaan naar Talikud, een eiland. Daar zouden we blijven slapen op het strand en met een boot rondom het eiland gaan. Nadat we het erover gehad hadden en onze glazen leeg waren, zijn we naar de karaokebar gegaan. We gingen hierheen met het personeel van het ziekenhuis. Het was heel gezellig en we gingen tot in de late uurtjes door…

Vrijdag 20 februari 2015

Vandaag was het de laatste echte dag dat Johan bij ons in de Filipijnen was. Morgenmiddag vertrekt zijn vliegtuig terug naar Nederland. Ik wil hier echt nog niet aan denken, terug gaan naar Nederland. Ik ben hier nog lang niet klaar!! Omdat het zijn laatste dag is, hadden we afgesproken om in zijn hotel te gaan zwemmen. Nadat we gezwommen hadden mochten we om de beurt een warme douche nemen. Dit was echt hemels!! Ik was hier zo aan toe! Weer eens helemaal met je lijf onder de douche, niet voorover gebogen omdat het water zo koud is. Heerlijk!! Toen iedereen zich losgerukt had van de warme douche en aangekleed was, was het tijd voor de lunch. Hiervoor had Johan ook nog wat andere mensen uitgenodigd: Ma’am Serge (het hoofd van de school), Ma’am Ludette (mevrouw die veel regelt voor het kinderdagverblijf in de bergen), Robillio (het hoofd van het ziekenhuis), Helen (onze begeleider), Ma’am Lisa (dit is de “moeder” van het weeshuis) en Dods (onze chauffeur). Wij waren natuurlijk ook alle acht uitgenodigd. Het lunchen was heel gezellig, ondanks dat de tafel zo groot was, konden we wel met z’n alle praten. Johan had ook een speech gehouden. Best grappig om te zien, want hij was wel een beetje zenuwachtig. We konden niet heel lang natafelen want een aantal van Johans “gasten” moesten weg. Johan nam afscheid van iedereen en daarna bracht Dods ons naar een winkelstraat waar je souvenirs kan kopen. Voordat ik het wist was iedereen al een winkel ingelopen en stond ik alleen buiten met Johan. Wij zijn toen ook maar op pad gegaan voor souvenirs. We hebben hier de rest van de middag rondgelopen. Toen het bijna half 6 was, hebben we de groep weer bij elkaar geroepen. We hebben een taxi genomen en hebben ons af laten zetten bij De Bonte Koe. Volgens ons kon Johan niet naar huis voordat hij hier geweest was. We hebben hier, zoals de eerdere keren, heerlijk gegeten! In dat restaurant ben je toch een beetje thuis. Je kan er stamppot bestellen, er staan delft blauwe dingen en de eigenaar spreek Nederlands! Hierna wilden we eigenlijk nog niet naar huis. We besloten om naar een karaokebar te gaan. Deze keer hadden we alleen geen gewone karaokebar, maar we hadden een kamer voor ons alleen. Dus alleen wij konden daar zingen, het drinken werd gebracht en we hadden hele luxe banken. Prima avond!

Zaterdag 21 februari 2015

Vandaag wordt mijn kleine broertje 17 jaar, gefeliciteerd Joepie! Voordat wij naar Talikud gingen kwam Johan nog even langs om afscheid te nemen. Hierna bracht Dods hem naar het vliegveld en ging ik verder met het inpakken van mijn spullen. We hadden om 10 uur afgesproken met Darlene in de koffiespot. Toen we daar waren vertelde ze dat ze haar broer ook mee had gevraagd, want we pasten niet met z’n alle in de auto. De 4 van jeugdzorg gingen bij Jay, de broer. En de 4 van kinderopvang gingen bij Darlene. Voordat we naar de boot gingen, moesten we nog boodschappen doen. Nadat we de winkel uitwaren, moesten we de flessen drank en frisdrank verstoppen. Iedereen deed iets in zijn tas erbij. Ze mochten dit niet zien op het eiland, want dan moest je betalen. Toen alle spullen verstopt waren, konden we gaan. We reden door naar de boot. Eenmaal bij de boot aangekomen moesten we nog lang wachten. Terwijl we aan het wachten werden, werd ik helemaal volgebouwd. Wat die mensen wel niet mee nemen op die boot. Ik kon me benen niet eens meer strekken. Er stonden tassen en dozen vol met ballonnen, eten en andere spullen die ze konden verkopen. Na lang wachten vertrokken we. De rit duurde niet zo heel lang, een klein uurtje. Toen we aankwamen op Talikud, konden we lopen naar de plek waar we gingen slapen. We kwamen aan op een groot strand met tafeltjes en mooie huisjes op palen. Als eerste hebben we besloten waar we wilden gaan slapen. De opties waren, optie 1: een huisje, hier konden 4 mensen slapen en er konden extra matrassen bijgelegd worden. Of optie 2: in een tentje, zonder matras op het strand. Voor mij was de keuze al snel gemaakt. Zo’n huisje was mooi, maar in een tentje was vetter. Na een tijdje waren we eruit. Iedereen ging slapen in een tentje op het strand. Ik lag in een tentje samen met Fenna en Darlene. Iedereen had een eigen tentje gekregen en zijn spullen erin gelegd. Hierna zijn we gaan zwemmen. Dit is hier ook te verleidelijk. De zee is perfect blauw en het strand is parel wit. Eigenlijk is het net een plaatje van internet. Op het strand lagen hele mooie schelpen, dus ik heb ook een aantal mooie schelpen verzameld. Toen het wat kouder werd en we honger kregen zijn we uit het water gegaan. Iedereen heeft zich omgekleed en was klaar om te gaan eten. We hadden in de supermarkt ook vlees gekocht. (Speciaal stukken uitgezocht zonder al dat vet eraan, Filipijnen vinden dat heel lekker, maar wij niet). Dit ging allemaal op een soort van barbecue, hier bekommerde Jay zich over. Na een tijdje ging ik kijken hoe het ging en of ik hem kon helpen. Ik vroeg waar zijn tang was om het vlees om te draaien. Hij zei dat hij die niet had en dat hij zijn handen gebruikten! Ja, oke.. zo kan dat natuurlijk ook! Ideetje voor thuis? Ondertussen was Darlene naar de keuken geweest, die was er blijkbaar ook, en had daar nog wat extra rijst besteld. De Filipijnen onder ons wilden heel graag rijst. Ook had ze kip besteld. Al het vlees was klaar en de borden, wat eigenlijk gewoon bladen zijn van de bananenbomen, waren ook al afgegeven. We hebben met z’n alle heerlijk gegeten! Na het eten hebben we de spullen opgeruimd en kwam er een vuurdanser tevoorschijn. Hier heb ik even bij gekeken. Het was best eng, want er stond wel een windje en daardoor leek het net of dat de vuurballen tegen hem aankwamen. Hierna hebben we met z’n alle de chips en onze verstopte spullen op tafel gezet en hebben we nog lang nagetafeld. Toen we naar bed gingen was het toch wel even leuk. Ik lag en ik wiebelde even met mijn lijf om een kuiltje te maken zodat ik beter lag. Een deken hadden we niet, dus hier gebruikte ik mijn handdoek voor! Slaap lekker!

Zondag 22 februari 2015

Ik werd wakker en het eerste geluid wat ik hoorde was de zee, wauw! Ik ben opgestaan en het eerste wat ik zag toen ik de rits open deed, was de zee en het strand. Wat wil een mens nog meer? Ik moet trouwens ook zeggen dat ik helemaal niet slecht geslapen heb op het strand. Eigenlijk best wel goed! Er waren al een aantal andere wakker en tegelijk met mij kwamen er ook een aantal andere uit de tent. We waren nu bijna allemaal wakker en we gingen de spullen pakken om te ontbijten. Lekker een boterhammetje met chocopasta. Nadat iedereen gegeten had, ging Jay op pad om te vragen voor de boot. Hij ging dit alleen doen, omdat hij een Filippino is. Dan zou het een stuk goedkoper zijn als dat wij mee zouden gaan. Wij zijn nou immers wit en dan moet je meer betalen. Hij kwam terug met de mededeling dat we nog even moesten wachten, want de golven waren nog te hoog. Op dit moment dacht ik “Thuis willen we de golven juist altijd hoog en hier moeten we wachten totdat ze weg zijn? Hmm..” Nouja ik ben de moeilijkste niet en ben lekker in mijn bikini op een handdoekje gaan liggen in de zon. Dat is hier zo mooi, het maakt bijna niet uit hoe vroeg het is, het is toch warm en negen van de tien keer is de zon er nog bij ook! Nadat we een tijdje gewacht hadden, ging Jay het nog een keer vragen. Nu kwam hij terug met leuker nieuws, we konden op de boot. Toen we bij de boot aankwamen, snapte ik meteen waarom ze wilde dat de golven wat minder werden. Het bootje is helemaal van hout, heeft aan alle twee de kanten een soort van armen zodat het evenwicht beter blijft en is heel smal. De verdeling werd gemaakt en we mochten de boot op. Het eerste stukje was best spannend. De golven waren nog steeds best hoog en kwamen iedere keer binnen in de boot. Al onze spullen hadden we vastgeknoopt aan het zeil dat ons moest beschermen tegen de zon. Nadat we het wilde stuk hadden gehad, werd het heel mooi! We gingen een rondje om het eiland en zouden af en toe ergens stoppen. Ons eerste stoppunt was midden op de zee. Het water was hier zo helder dat je de zeesterren op de bodem kon zien liggen. Een van de mannen uit de boot wilden er wel eentje proberen op te duiken. Toen hij boven kwam had hij een heel stapeltje in zijn hand. We mochten deze vasthouden. Er moesten natuurlijk ook een paar foto’s gemaakt worden. Heel vet om zo’n beestje een keer vast te houden en te bekijken. Het was een oranje/roze en had zwarte stekels op de bovenkant. Aan de onderkant had hij een soort van zuignapjes. Nadat iedereen hem vastgehouden had, lieten we hem weer vrij. Je liet hem gewoon los en hij zonk vanzelf naar de bodem. Hierna zijn we verder gegaan. De hele tocht was zo mooi, je kon je ogen bijna niet geloven. De volgende stop was bij een cave, een grot. Hier mochten we inlopen. Bij het gedeelte dat het heel donker was, waren een hele hoop muggen. We zijn hier dan ook maar niet te lang geweest. Want je kon ze de hele tijd voelen op je lichaam. Hierna zijn we rustig weer richting onze tent gegaan. Toen we aan land kwamen zijn we naar onze tent gelopen en hebben we onze spullen gepakt. Want alsof we niet genoeg konden krijgen van boten, moesten we nu weer op een boot. Deze boot bracht ons terug naar Davao, de plek waar wij wonen. We hebben met z’n alle nog gegeten bij een pizzahut. Hierna zijn we terug naar huis gegaan, iedereen was best wel moe. Ik lag ook vroeg in bed deze avond.