School, Home for Special Minds en Teacher Ferry

Deze week werd onze eerste echte werkweek. Ons rooster hadden we de week van te voren gemaakt samen met Helen. In deze week ging groep A (Fenna, Evy, Jessy en ik) naar de school, Home for Special Minds en Teacher Ferry.

Maandag 9 februari 2015

Mijn dag begon vroeg. We moesten zorgen dat we weer om kwart over 7 op de school waren om les te geven. Vandaag hebben we ze onder andere het Wilhelmus geleerd. De kinderen vonden dit helemaal geweldig. Ook hebben we ze geleerd over het lichaam. Ze kunnen nu het liedje “hoofd schouders knie en teen” zingen. Ze hebben geprobeerd om dit liedje in het Filipijns aan ons te leren, maar er zijn verschillende varianten en het is toch wel heel moeilijk. Ik heb wel één woord onthouden en dat is ulo, dat betekend hoofd. Hierna begonnen ze over het neefje van Evy, het meisje waarmee ik lesgeef. We hebben een Nederlandse liefdesbrief voor hem geschreven. Deze hebben we natuurlijk naar hem opgestuurd en nu wachten we op reactie. De kinderen kenden hem van de vorige stagiaires. Nadat we klaar waren bij de school mochten we weer naar huis.
Toen we thuis waren hadden we vrije tijd tot 4 uur, dan moesten we naar de Special Minds. In dit tehuis zitten 7 kinderen. Er zit een jongen die blind is, een meisje dat doof is, een meisje dat getraumatiseerd is (ze heeft haar huis met daarin haar ouders zien verbranden), een jongen die 27 jaar is maar denkt als een kind van 11 jaar, een meisje met een geestelijke achterstand, een jongen met (volgens mij) een soort van spasme en een jongen waar eigenlijk niks mee aan de hand is, maar die is achtergelaten door zijn ouders op de markt en niet kon praten. Om vier uur stonden we voor een grote poort en moesten aanbellen. Er werd open gedaan door een van de kinderen. We mochten mee naar boven, hier waren ze aan het schilderen. Het communiceren met de kinderen is best lastig. Ze kunnen bijna geen Engels, sommige praten niet en het meisje dat doof is heeft haar eigen manier van communiceren ontwikkeld. Nadat iedereen klaar was met werken gingen we eten. ’s Avonds hebben we eerst al onze ervaringen met elkaar gedeeld. Hierna hebben we onze eerste “vergadering” gehouden. We hebben kort met z’n alle besproken hoe het gaat met het geld, de dingen die we willen gaan doen, het huishouden en wat iedereen graag wilt betreft de stages. Hier hebben we best uitgebreid over gesproken met z’n alle en daarna ben ik naar bed gegaan.

Dinsdag 10 februari 2015

Vandaag begon onze dag weer op de school. Deze ochtend ging toch even net iets anders dan gepland. Kyle, een van de vrijwilligers, was vandaag jarig en werd 30 jaar. In de Filipijnen kan dit natuurlijk niet zomaar voorbij gaan. Er moest iets gedaan worden. De docent van onze groep werd door het hoofd van de school weggestuurd om een taart te kopen en wij moesten iets bedenken wat we met die kinderen gingen doen voor Kyle. De kinderen hier kunnen heel goed dansen en doen dit dan ook vaak. We hoefden niet lang te wachten of te denken, want een aantal dames hadden het al bedacht. We gingen dansen op het liedje “The best song ever”, nee het werd toch “Bang Bang”, zo kwamen er nog een aantal liedjes voorbij en viel de keus uiteindelijk op het liedje “Shake it off”. Iedereen kreeg de dans aangeleerd inclusief Evy en ik.
Kyle werd op het podium geroepen en om de beurt liet iedere klas zien wat ze hadden voorbereid. Na alle optredens werd er door Maam Serge nog een klein woordje gehouden, zij is hier tenslotte voor iedereen de moeder (dit roept ze zowat iedere dag wel een keer). Hierna kreeg Kyle zijn cadeautjes en een taart aangereikt. Van deze taart kregen we allemaal een stukje.
 
’s Middags zijn Jessy en ik niet naar de Special Minds gegaan. We hadden een week geleden een wifi versterker gekocht, maar deze werkt niet. Jessy en ik zijn samen teruggegaan naar Davao om ons geld terug te halen. Dudz heeft ons er heen gebracht, hij zou in de auto wachten tot we terug waren. Daar gingen peppie en kokkie op stap. Met ons beste Engels hebben we proberen uit te leggen wat het probleem was (hij werkte niet). De man in de winkel heeft er eerst “even” zelf naar gekeken, dit alleen duurde denk ik al 45 minuten. De man kwam uiteindelijk tot de conclusie dat hij niet op ieder netwerk kon worden aangesloten, maar dat we hem eventueel wel mochten ruilen. Toen we de router kochten hadden ze ons verteld dat we het geld terug konden krijgen als hij het niet deed. Dat hij het niet deed was het geval, maar het terug krijgen van ons geld niet. We gingen met hangende pootjes de winkel uit. Toen we buiten stonden hadden we allebei niet het gevoel dat het klaar was. We hadden een plan bedacht: we mochten het wel ruilen voor iets anders in de winkel, dus als iemand nou iets wilden kopen, onze router terugbracht, het resterende bedrag betaalde en daarna ons het bedrag van onze router cash gaf, was iedereen blij. We gingen terug en legde ons plan voor. De man snapte niks van ons hele plan. Er kwam een andere werknemer bij, deze zij dat hij het snapte maar liep vervolgens weg. Uiteindelijk kregen we te horen dat het niet kon, nu werden Jessy en ik boos. Eerst probeerde we het vriendelijk nog een aantal keer uit te leggen. We kregen door dat het geen zin had en eiste dat de manager gebeld werd. Dit werd gedaan en deze heeft toch besloten om ons het geld terug te geven. Voor de tweede keer verlieten we de winkel, met een portemonnee vol geld en een dikke glimlach. Hebben we toch maar even mooi gefikst.
Toen we weer aankwamen in Calinan was iedereen voor de verjaardag van Kyle naar een klein eettentje/bar aan de overkant gegaan. We gingen hierbij zitten. Na een tijdje kwamen er spring rolls op tafel, een soort van loempia, heerlijk!!! We hebben hier met z’n alle wat gedronken.

Woensdag 11 februari 2015

Vandaag stond er voor mijn groep Teacher Ferry op het programma. Dit is een soort peuterspeelzaal en kleuterklas in één. De kinderen komen hier, mogen hier spelen, knutselen dingen en leren verschillende dingen. Hier moesten we om 8 uur zijn. Mijn grote vriend Chypy zit hier ook. Hij kwam op me afgestormd toen hij me zag. De deur werd dichtgedaan met een touwtje dat een paar keer om een spijker werd gedraaid en verstevigd werd door een simpele knoop. De dag begint hier met het bepalen van welke dag het is, wat voor een weer (eigenlijk altijd zonnig), hoeveel jongens en meisjes er zijn, hoeveel leraren, hoeveel visitors (omdat wij er waren) en het totaal. De kinderen mochten om de beurt tellen. Er waren een aantal kinderen niet om komen dagen en er was er eentje die niet naar binnen wilden. Dit was allemaal geen probleem er werd gewoon begonnen. Midden in de les kwam er nog een kind binnen. Deze mocht gewoon gaan zitten en er werd verder geen aandacht aan geschonken. Omdat het bijna Valentijnsdag is, gingen alle kinderen een Valentijnskaart maken. Ze kregen een dubbelgevouwen papiertje en daar mochten ze hartjes op tekenen. Ik heb de kinderen hierbij geholpen. Toen alle kinderen, en de juf, tevreden waren over de kaartjes was het tijd voor een verhaaltje. Na het verhaaltje werd er nog een spelletje gedaan: Cow en Chicken. Iedereen gaat in een kringetje zitten. Een kindje loopt rond en tikt op de hoofden van de andere kinderen, terwijl hij tikt zegt hij cow, niks aan de hand, of chicken, dan moet je rennen en het andere kind proberen te tikken voordat hij gaat zitten. De kinderen vonden dit helemaal geweldig. Na het spelletje gingen alle kinderen naar huis. Iedereen werd opghaald behalve Chypy. Hij bleef bij de juffrouw. Na school krijgen zij eten van het ziekenhuis en gaan ze samen eten.
Binnen 1 minuut waren we weer thuis. Ik heb deze middag besteed aan het wassen van mijn kleren en het spelen van kaartspelletjes. ’s Avonds moesten we weer naar de Special Minds. Nadat we hiervan terug waren hebben we gegeten. Na het eten heb ik voor het eerst geskyped met mama. Toch altijd fijn om de stem van je moeder te horen (mama heeft geen webcam, dus zien kon niet). Hierna hebben we met z’n alle geoefend voor de dans. Zaterdag is er een feest op school en ze verwachten een dans van ons. Na het dansen ben ik naar bed gegaan.

Donderdag 12 februari

Vandaag werden we weer om 8 uur verwacht bij Teacher Ferry. De dag begon het zelfde als gisteren. Vandaag moesten de kinderen in plaats van knutselen letters schrijven en rekenen. Hierna werd er weer een verhaaltje voorgelezen en het spelletje gedaan. Na de klas zijn we naar de koffiespot gegaan. Hier hebben we met z’n alle gezellig gezeten en heb ik een frietje op. Heerlijk, iets anders dan rijst! De rest van mijn vrije tijd heb ik niks meer gedaan en heb ik op bed gelegen. ’s middags gingen we voor de laatste keer naar de Special Minds. Hier was ik toch wel blij mee, dit is niet helemaal mijn doelgroep. Ik vond het leuk om de kinderen te leren kennen en te zien hoe het er aan toegaat, maar het is voor mij wel klaar. Na het eten zijn we naar het huisje van de vrijwilligers gegaan. Ze hadden doorgegeven dat de CD van het raften was afgegeven. We hebben met z’n alle de foto’s en de video’s bekeken. Af en toe waren ze precies op het goede moment genomen en hebben we flink gelachen! We hadden alle video’s en foto’s gezien en we wilden weer naar huis. Fenna en Jessy stapten de deur uit en stapten vol in een flinke plas water. Daarna was ik aan de beurt. Me hele voeten en slippers waren kleddernat. Het regende pijpenstelen!! Het is net Nederland. Ik rende kei snel naar het ziekenhuis, onderweg ben ik mijn slipper verloren en rende ik op blote voeten verder. Ik kwam aan bij het ziekenhuis en ze vonden met nog niet nat genoeg, want hoppa daar ging ik vol onderuit. Gelukkig deed het geen pijn, maar daarna had ik wel last van mijn buik van het lachen. Jessy en ik hebben nog een tijdje bij de wifi gezeten. Op eens kwam er een ambulance met loeiende sirene aan. We waren te nieuwsgierig en we gingen kijken. We werden allebei geïrriteerd, de ambulance duurde zolang met het parkeren van de auto dat diegene die erin lag al zowat dood was voordat hij eruit kon. Maar.. de deuren gingen open en er zat niemand in. Ik keek naar binnen op de eerste hulp en zag een man met verwondingen aan zijn gezicht, in een bloedbad met een pompje in zijn mond vechten voor zijn leven. Slik! Hij werd de ambulance ingereden, maar het pompje liet los. In mijn eigen paniek riep ik “Hij is los!!” dit verstonden ze natuurlijk niet, maar er was een man aan de andere kant die mij zag wijzen en zei in het Filipijns wat en hielp. De man ging de ambulance in en de deuren gingen dicht. Met loeiende sirene en door de regen, die nog steeds met bakken uit de hemel kwam, reed de ambulance weg. We hebben nog even bij de wifi gezeten en het er samen overgehad, daarna gingen we naar huis. Toen we thuis aangekomen waren stond het water in onze buitendouche zo hoog dat het bijna overstroomde. We vroegen aan onze Filipijnse medebewoners of dat het over kon lopen. Ze wisten ook niet wat er aan de hand was en dachten dat het putje verstopt zat. Jessy heeft gekeken, maar kon niets zien wat het water tegen zou houden. Omdat de kans er was dat het kon overstromen, hebben we alle spullen omhoog gezet. Al onze koffers hebben we opgestapeld op de lege bedden. De drank stond op de bank en alle stekkers hebben we uit de stopcontacten gehaald. Eigenlijk vond iedereen het wel leuk en spannend. We wilden opblijven om te zien of dat het daadwerkelijk ging overstromen, maar we hebben toch maar besloten dat het beter was om te gaan slapen.

Vrijdag 13 februari

Vandaag werd ik om 7 uur wakker, omdat ik moest plassen. Toen ik mijn bed uit wilde stappen, stapte ik niet in een water plas. Stiekem vond ik dit toch wel een beetje jammer. Wat zou dat een verhaal zijn geweest als ons huis blank stond. Maar helaas… Vandaag zijn we opgesplitst. Een aantal van ons zijn er naar Davao gegaan voor een nieuw WIFI kastje en de rest bleef thuis. Ik hoorde bij de groep die thuis bleef. Wij zijn boodschappen gaan doen en hebben geprobeerd over een marktje te lopen. Het was alleen zo warm dat we al snel weer terug zijn gegaan. Thuis hebben we alle boodschappen opgeruimd en heeft Melanie mijn nagels gedaan. Hierna ben ik mezelf gaan optutten en omkleden voor het etentje dat voor vanavond gepland stond. We gingen samen met de andere vrijwilligers uiteten bij de Bonte Koe. Een Nederlands restaurant met een Nederlandse eigenaar en Nederlands eten. Stamppot, frikadellen, bitterballen, slavinken, erwtensoep en nog veel meer. Heerlijk een keer zoveel Nederlands terwijl je zover weg bent van Nederland. Ik had andijviestamppot met spekjes en een slavink besteld. Omdat ik het toch wel wilde proberen bestelde ik ook een frikadel speciaal en hebben we met z’n alle een portie bitterballen geprobeerd. De frikadel en de bitterballen smaakte toch wel wat anders dan in Nederland, maar niet verkeerd. En over de andijviestamppot zal ik maar niet beginnen, ik kan al weer watertanden als ik eraan denk. Dat mis ik toch wel een beetje aan Nederland, het eten. De lekkere zelf gedraaide gehaktballen van Joep of opa Arts of de boerenkool van oma Verhoeven en de gebakken piepertjes van oma Arts. Maar.. Nadat alles op was en afgerekend, zijn we weer naar huis gegaan. Omdat we morgen zo vroeg op moeten, hebben we met z’n alle besloten om niet meer uit te gaan. Thuis aangekomen hebben we nog even snel de dans geoefend en ben ik naar bed gegaan.

Zaterdag 14 februari

De wekker ging vandaag wel heel vroeg af. Mijn telefoon gaf 04.45uur aan. Vandaag was er een groot feest op school, er was een foundationdag en het hoofd van de school werd 60 jaar. Ik heb me gedoucht, aangekleed en ben gaan ontbijten. Toen iedereen klaar was wilden we met een tricycle naar school. Maarja, om 05.45 rijdt er natuurlijk geen tricycle. We besloten om maar vast te beginnen met lopen. We kwamen een tricycle tegen en de ene helft kon alvast instappen. De rest, waar ik bij hoorde, liepen verder. Niet veel later vonden wij er ook een en waren we onderweg naar de school. Toen we eenmaal bij de school aankwamen zag het er rustig uit. Er stonden al wel stoelen en tafels, maar verder was er bijna niemand. We keken of we bekende zagen, maar dat was niet het geval. We besloten om in een lokaal ons dansje nog maar een keer te oefenen. Hierna ging ik een rondje lopen over het schoolplein. Je zag kinderen aankomen, iets neerleggen en daarna weer heel snel gaan. Dit vonden we toch wel een beetje raar. We vroegen, aan de enkelingen die er waren, vanuit waar de optocht begon. Ze vertelde ons dat hij niet vanuit hier begon, maar vanuit de andere locatie. Toen kwam vraag nummer 2, “Hoe gaan we daarheen als de optocht over 15 minuten zou beginnen en er nog steeds bijna geen tricycles te bekennen waren”. Gelukkig moesten zij er ook heen en konden we met hun meerijden. Wanneer we bij de andere locatie aankwamen, was het wel duidelijk dat het hier anders gaat dan in Nederland. Er was nog bijna niemand en er zaten nog mensen in de make-up. Nadat we in totaal ongeveer 2 uur gewacht hadden en ik 3 keer in slaap ben gesukkeld, begon de optocht toch echt. Er waren een hoop meiden verkleed in mooie gala jurken. Hoe feller je kleur, hoe meer glitters en hoe hoger de hakken, hoe beter. Er waren ook kinderen verkleed als monsters, elfjes, spiderman en er was er zelfs een verkleed als trol. Heel erg leuk en mooi! De optocht was best lang en we liepen vol in de zon. Langs de weg stonden allemaal mensen die zwaaiden en foto’s maakten. Op het einde mochten we met een hele grote groep in de bak van een vrachtwagen staan. Nu was het carnavals gevoel toch wel echt compleet. Mensen die zich verkleed hadden, in een parade op een kar, mensen langs de kant en muziek. De optocht eindigde voor de poort van de school. We werden naar onze plek geleid en de optredens begonnen. De optredens duurde best lang en het waren er veel. Alle klassen hadden wat voorbereid. Nadat er een aantal optredens waren geweest, was er een kleine pauze. In deze pauze was er een misverkiezing. Hier werd het beste koppel gekozen en het mooiste individu. Tijdens onze lunch hadden ze zich flink uitgesloofd. Er waren veel typische Filipijnse gerechten. Als klapper op de vuurpijl lag er ook een compleet varken met een mes in zijn rug, deze heb ik maar laten liggen voor de liefhebbers. Na de lunch was het tijd voor ons optreden. Iedereen vond het geweldig en ik was blij dat ik er vanaf was. Uiteindelijk waren we om 17.00 uur pas thuis. Een best lange dag dus. Thuis heb ik lekker gedoucht, hebben we nog wat potjes gekaart en ben ik vroeg naar bed gegaan.

Zondag 15 februari

Vandaag hadden we afgesproken om met onze gast naar het marktje te gaan. Ik was al helemaal klaar en was weer op bed gaan liggen totdat ik wakker werd door een zware stem, een stem die niet van een van de meiden in het huisje was. Het was JOHAN!! Onze leraar was gisteren aangekomen en zou vandaag naar ons huisje komen. Hij heeft eerst een rondleiding gehad door ons huis en daarna hebben we even kort wat gedronken in de koffiespot. We hebben hem verteld hoe het ging met ons en hoe de eerste dagen bevallen waren. Hierna hebben we Johan meegenomen naar de markt. Heel erg grappig om te zien dat hij precies zo reageert als wij verwacht hadden en zoals wij dat eerst ook deden. Zo kun je wel merken dat ik er al aardig aan gewend ben dat mensen naar je staren, op de foto willen met je en naar je zwaaien. Na de markt zijn we weer terug gegaan naar ons huisje. We hebben nog wat gekletst met z’n alle en daarna is Johan naar huis gegaan. We hadden voor vanavond spring rolls besteld bij het barretje aan de overkant. Hier zijn we heen gegaan, hebben we gekaart en wat gedronken.