blanke mensen met blonde haren WAUW

De eerste weken zijn echt al voorbij gevlogen en dat is ook de reden waarom ik nu pas weer wat van me laat horen.

Zaterdag 31 januari 2015

Onze eerste echte dag in de Filipijnen hebben we besteed aan slapen, zwemmen, genieten van het heerlijke weer, de mensen hier en de opvallende dingen die we hier tegenkomen. Eerst hebben we allemaal uitgeslapen tot ongeveer half 11, want om half 12 zouden we gaan zwemmen met Helen (onze begeleider). Toen ik de deur openmaakte en naar buiten stapte was ik intens gelukkig. Ik liep in mijn korte zomerjurkje de warmte tegemoet. We moesten aan Mimi vragen hoe we er moesten komen, ze liep met ons mee naar de weg en hield een tricycle aan. Een veredelde scooter, er zit een soort hutje omheen gebouwd waar plek is voor ongeveer 4-5 man. We lieten ons afzetten bij Villa Christina, het zwembad. We liepen het park in en het was zo mooi, overal zag je bloemen. Nadat je door een klein soort parkje gelopen was, kwam je aan bij de echte entree, we moesten 100 peso per persoon betalen, ongeveer 1 euro. We hebben er de hele middag gezeten. Lekker gezwommen, aan het zwembad gehangen en genoten van de eerste echte warmen zonnestralen. We hadden een soort privézwembad, want er was maar een ander gezin en die zwommen alleen maar in het babybadje. Nadat we onze bikini’s enigszins hadden laten opdrogen zijn we met een jeepney naar de supermarkt gegaan. Een soort busje zonder ramen en gordels, waarbij je bij drukte op het dak kan zitten en waardoor je je kan laten afzetten op de plek die jij wilt. Ik heb me nog nooit zo bekeken gevoeld in een supermarkt als daar. We liepen de winkel in en werden gefouilleerd door de bewaking waar je langs moest als je de winkel in wilde. Ze kijken in mijn tas en voelde aan mijn rug, billen en buik. Terwijl de vrouw bezig was met haar werk vertelde ze hoe mooi we waren. We liepen de winkel in en kregen zelfs een winkelkarretje aangereikt. Bij alles wat ik deed keek er wel iemand. We waren allemaal echt zo verbaasd dat mensen hier gewoon hun werk lieten vallen en stopte met het doen van boodschappen om naar ons te kijken. Terwijl wij alle spullen op het stukje bij de kassa legden, ze kennen hier namelijk geen lopende band, werden de gescande producten al voor ons ingepakt. Toen we de winkel weer uitgingen, werd onze bon gecontroleerd met de producten en het aantal tassen. We hebben onszelf door een jeepney af laten zetten bij ons huis. We hebben de spullen opgeruimd en zijn daarna naar het ziekenhuis gegaan. Hier hebben we voor het eerst kennis gemaakt met het Filipijnse eten. We aten rijst (wat een wonder), een soort van mie met groente er doorheen en vlees (geen idee wat). Nadat ik gegeten had, heb ik gekeken naar de wifi. Ik heb het thuisfront even kort laten weten hoe het was gegaan. Hierna ben ik terug gegaan naar het huisje en hebben we er met z’n alle een gezellig avond van gemaakt. We hebben met z’n alle wat gedronken en veel gekletst. Hierna is iedereen naar bed gegaan.
 
Zondag 1 februari 2015

Zondag heb ik eerst uitgeslapen, gedoucht (met koud water), ontbeten en daarna zijn we met z’n alle naar Calinan geweest. Hier hebben we met z’n alle over een markt gelopen. Dit was heel leuk en apart. Ook op de markt keken mensen ons heel erg aan, werden we aangesproken en nageroepen. Dit vind ik zo bijzonder, wij zijn ook maar mensen. Maar ze vinden onze huid zo mooi en speciaal. Sommige mensen wilden op de foto met ons of namen stiekem foto’s. Op het marktje zag je kilo’s met fruit, vis en groenten. Bij sommige kraampjes hingen ook schoenen. Van deze weet ik niet of dat ze helemaal nieuw zijn, ze lijken al zo vies. Op de markt heb ik een badlaken gekocht. Nadat we over het marktje hadden gelopen, zijn we nog even naar de supermarkt gegaan. We hebben hier nog wat kleine dingen gekocht. Bij de kassa moesten we heel lang wachten. Veel dingen worden hier in kleine zakjes verkocht. Je kunt het dan gebruiken en daarna het zakje weggooien. Mensen kopen hier echt hele rijen van en hangen deze aan hun winkelwagen. Het scannen duurt daarom ook heel lang. Doordat alle medewerkers ook nog eens hun ogen niet van ons af kunnen houden duurt het nog langer. We hebben een tricycle naar huis genomen en onze spullen opgeruimd. Op een paar meter afstand van ons huisje is een koffiehuisje. Van andere Nederlandse studenten hebben we gehoord dat je daar erg lekkere pizza’s kan halen, dus dit gingen we uitproberen. Ik bestelde een lekkere pizza Hawaï. Omdat we met zo veel waren, werden de pizza’s per twee gebracht. Mijn pizza kwam gelukkig als snel en kon ik beoordelen of dat ze goed waren. Ze smaakte anders dan in Nederland, maar zeker niet verkeerd! Voor herhaling vatbaar! Terwijl we zaten te eten en te kletsen, kwam er een vrouw binnen vanuit de keuken. Ze vroeg waar we vandaan kwamen. Ze had al meer contact gehad met Nederlandse studenten en was zelfs al een keer in Nederland geweest. Ze bood aan om ons mee te nemen naar mooie plekjes hier op de Filipijnen. We kregen haar nummer en moesten maar zeggen als we zin hadden om iets te doen. Nadat iedereen alles ophad en de rekening betaald was, zijn we weer naar huis gelopen. Hierna ben ik nog even naar de wifi geweest en vlak daarna ben ik gaan slapen.
 
Maandag 2 februari 2015

Maandag was de eerste dag van onze orientatiëweek. We gingen kijken en kennismaken op de plekken waar we stage zouden gaan lopen. Als eerst werden we meegenomen naar het ziekenhuis. Hier kregen we alles te zien, we mochten alles bekijken en werden voorgesteld aan het personeel. Het gaat hier zo anders als in Nederland. Er is een soort eerste hulp en iedereen ligt daar op dezelfde kamer. Er kan een gordijntje worden dichtgedaan, alleen dit gebeurd zelden. Ook is er aan een kant een schuifdeur met twee grote ramen erin. Iedereen kan zo naar binnenkijken. De andere kant wordt afgeschermd door een gordijn, dat overigens ongelijk is, heel storend! De verschillen met Nederland zijn zo groot hier. Mensen hebben geen stokken om het infuus op te hangen, ze moeten deze zelf in de lucht houden. Niemand heeft een eigen kamer. In het ziekenhuis maakte we ook kennis met een klein babyt’tje, “baby born”. Een klein mannetje dat door een personeelslid van het ziekenhuis gevonden was in de afvalcontainer. Het kindje heeft geen naam en geen kleren. Ik schrok hier heel erg van. Hoe kan iemand zijn kind nou dumpen tussen het vuilnis. Nadat we allemaal van de schrik bekomen waren, gingen we op weg naar de school waar we de kinderen Nederlandse les zouden gaan geven. Eenmaal hier aangekomen werden we behandeld als godinnen. Naar ieder van ons kwam een kind en nam ons bij de hand. Dit kind nam je mee naar het podium, waar we de rest van de voorstelling hebben gezeten. Iedereen danste en zong voor ons, zelfs de leraren. Ik voelde me echt heel bijzonder. Nadat ze hun optreden gehouden hadden, was het aan ons om onszelf voor te stellen. Hierna hadden we even een momentje voor onszelf, dit duurde niet lang want we moesten alweer langs alle klassen. Wanneer we een klas binnenkwamen gingen alle kinderen staan groeten het hoofd van de school en daarna ons, de visitors. Wanneer het hoofd van de school het zei, gingen alle kinderen weer zitten. Eén voor één moesten we onszelf voorstellen. Dit deden we in alle 4 de klassen. Hierna werd ons verteld wat de bedoeling was. Morgen om 7.15 uur moesten we fris en fruitig verschijnen om Nederlandse les te geven en te observeren hoe het hier gaat. Nadat we wat snacks gekregen hadden, werden we weer naar huis gebracht. Hier hadden we wat tijd voor onszelf en konden we ’s avonds wat eten. We hadden met Helen afgesproken om na het eten naar het weeshuis te gaan. Toen we aankwamen bij het weeshuis stonden alle kinderen al helemaal klaar om een optreden weg te geven. De kinderen hebben meerdere liedjes gezongen en gedanst. Wat hebben die kinderen hier talenten! In het weeshuis zitten ongeveer 15 kinderen. Er is een begeleider, de moeder, Mom Lisa. Zij vertelde over hoe het gaat hier in de Filipijnen, waar de kinderen vandaan komen en wat ze doen. Voordat we weggingen wilden de kinderen heel graag me ons dansen. De muziek werd hard aangezet en iedereen moest op de dansvloer. Nadat we klaar waren met dansen zijn we met de andere vrijwilligers naar de karaokebar gegaan. Er zijn hier vrijwilligers uit Australië, Canada, USA en UK. Ik heb het niet te laat gemaakt, want de volgende dag stond de wekker al op 5.30
 
Dinsdag 3 februari 2015

Vandaag zijn we voor de eerste keer les gaan geven op de school. We moesten er om kwart over 7 zijn. Toen we aankwamen stond er al muziek aan. Op deze school begint iedere dag met het doen van een dans, op California Girls van Katy Perry, daarna wordt de vlag opgelaten en zingen zij hun volkslied in het Filipijns en Engels, als laatste wordt er nog een gebed gedaan. Het hoofd van de school pakte de microfoon en vroeg of dat wij het volkslied van ons land wilden zingen. Ik schrok hiervan, ik ken hem namelijk niet zo goed. We kregen de microfoon en moesten ons volkslied zingen. Hierna was het tijd voor het praatje met het hoofd, Ma’am Sergf (volgens mij schrijf je het zo..). Ze vertelde o.a. over ons en dat als de kinderen geen Engels konden of wilden praten ze hun mond maar moesten houden of dicht moesten tapen.
Wanneer we in onze klas waren vonden de kinderen, en wij, het kletsen veel beter dan het lesgeven en hebben wij kennisgemaakt met elkaar. Iedereen had ons al gewaarschuwd voor “de vriendje-vraag”. Deze vraag werd ons ook snel gesteld. Wij zijn tot ongeveer 11 uur op school geweest.
Hierna hebben we even snel gegeten en zijn we naar de SM gegaan. Dit is een hele grote shoppinghal in Davao. We hebben hier gekeken naar een wifi versterker voor in ons huisje. Ik kon het natuurlijk niet laten en heb een jumpsuit gekocht. Voor de school moesten we opzoek naar een “outfit”. Nadat we bijna alle winkels hadden gehad hebben we toch een shirtje gevonden. Een donker paars shirtje met een mouwtje dat over je schouder valt maar niet onder je oksel doorloopt. We hebben aan de verkoopster gevraagd of dat ze kon kijken of dat ze alle maten voor ons kon pakken. We hadden onze buit binnen en besloten om naar huis te gaan, maar waar was Dudz?.. We hebben hem geprobeerd te bellen, sms’en en zelfs te vinden in de SM. We hadden zijn auto inmiddels gevonden en besloten om daar te blijven. Melanie en Meggy liepen naar de ingang om te kijken of dat hij daar stond. Al snel kwamen ze terug, zonder Dudz. Jessy en ik gingen een andere ingang binnen om te vragen of dat ze voor ons konden bellen. Bij de eerste kassa kon het niet, nee bij de tweede ook niet en de klantservice kon ook alleen maar intern bellen. Er zat niks anders op dan wachten bij de auto totdat Dudz zelf terug kwam. Maar wie kwam daar aangelopen op het moment dat wij naar buiten wilden gaan, DUDZ! In de tijd dat wij opzoek waren naar kleren, had Dudz de vrouw van Robillo opgehaald (de baas van het ziekenhuis). We gingen met z’n alle snel naar huis, want er was een feest vanavond. De vrouw van Robillo was 65 jaar geworden en er gingen 3 medewerkers van het ziekenhuis met pensioen. Toen we aankwamen bij het ziekenhuis hebben we ons snel omgekleed en zijn we naar het feest gegaan. Eerst werd de vrouw van Robillo in het zonnetje gezet. Robillo zong een liedje voor haar en ondertussen kwamen er mannelijke medewerkers en vrijwilligers om met haar te dansen en een roos te overhandigen. Aan het eind van het liedje had ze een hele bos met rode rozen in haar handen. De vrouw van Robillo verliet het podium en 2 heren en 1 vrouw kwamen het podium op. De twee mannen zijn een tweeling. Eén voor één kregen ze een praatje en op het einde een cadeau. Het buffet, wat inmiddels koud was, werd geopend. Verse ananas, verse watermeloen, verse papaja, rijst, garnalen en nog veel meer! Op deze avond waren er ook een hoop kinderen. Ze wilden graag bij ons zitten en spelen. Hier heb ik mijn vriend voor het leven gevonden, Chypy. Een klein mannetje van 4 jaar dat verlaten is door zijn ouders en nu samen met zijn broertje bij zijn opa woont. Ze wonen in een huisje wat niet groter is dan 2m bij 2m. Omdat ze vaak niet genoeg te eten krijgen bij die opa heeft Robillo met ze afgesproken dat ze bij hem in het ziekenhuis mogen eten. Nadat iedereen gegeten had werd er nog geborreld. Ik besloot om niet al te lang te blijven, omdat we morgen weer vroeg op moesten.

Woensdag 4 februari 2015

Vanochtend zijn we weer bij de school geweest en het Wilhelmus ging gelukkig al een stuk beter. Deze keer hebben we de kinderen wel echt iets geleerd. We hebben ze geleerd hoe ze zich voorkunnen stellen in het Nederlands. Dit hebben de kinderen voor de klas ook voorgedaan. We hebben ze ook het alfabet geleerd en hoe ze hun namen kunnen spellen. Nadat we klaar waren met lesgeven en observeren zijn we terug gegaan naar het ziekenhuis. Hier stond Dudz op ons te wachten, hij heeft ons meegenomen naar het Mother Theresa house. Dit vond ik heel indrukwekkend. We hadden melk en luiers gekocht om af te geven. Er verblijven hier meer dan 40 kinderen waar allemaal iets “mis” mee is. De kinderen waren hier achtergelaten, omdat ze geen ouders meer hadden, de ouders konden niet voor ze zorgen of de ouders wilden het kind niet. Er was een meisje dat blind was, meerdere kinderen met een waterhoofd en een kindje van 5 dat door ondervoeding even groot was als een baby. Dit kind kreeg door middel van een spuitje met eten in het slangetje in zijn neus te spuiten eten. Dit vond ik heel heftig. Zelfs astma is hier een groot probleem en een reden voor ouders om hun kind niet te kunnen/ willen verzorgen. Ik kon niet stoppen met het knuffelen van de kinderen, maar we moesten toch echt gaan. We hebben het er in het busje nog lang over gehad. We stopte bij het eettentje van Helen. We hebben hier heerlijk gegeten! Hier hebben we Helen achtergelaten, omdat ze nog moest werken en zijn wij naar huis gegaan. Thuis aangekomen ben ik vrij snel naar bed gegaan.
 
Donderdag 5 februari 2015

Vandaag was onze laatste lesdag voor deze week en ook onze laatste werkdag voor de eerste week. Jeetje wat gaat dat snel!! Vandaag hebben we de kinderen geleerd over dieren en sporten. We hebben ook een Nederlands spelletje met ze gedaan, galgje! De ochtend was zo om en konden we alweer naar huis. Thuis hadden we een afspraak met Helen. We gingen ons rooster voor de aankomende twee weken maken! Toen we ons rooster afhadden nam Helen ons mee naar “baby born”. Omdat hij helemaal niks had, hadden we voor hem wat kleren gekocht, een speeltje en een flesje. (Dit hebben we gedaan van het sponsergeld). Ik vroeg aan de verpleegster of dat ik hem de kleren aan mocht doen en tot mijn verbazing zei ze “ja!” Toen ik hem in mijn handen kreeg schrok ik, hij woog echt bijna niks. De verpleegster vertelde me dat hij maar 1 kilo woog. Ik pakte zijn arm vast en ik voelde bijna alleen maar bot. Zijn vel hing ook, het was niet opgevuld. Ik kon op dat moment niet geloven dat iemand zijn kind zoiets aan kon doen. Nadat ik hem had omgekleed, mocht ik hem vasthouden. Super gevoel!
Hierna gingen een aantal van ons naar de Davao. Ik ging samen met Fenna proberen te pinnen in Calinan. Ook na onze 4e poging lukte het niet. Eerst dacht ik dat het aan mijn pas lag. Ik had hem in de tas van een van de andere meiden gedaan en toen ik hem er weer uithaalde was hij verbogen… We hebben het opgegeven en zijn weer terug gegaan naar ons huis. Hier hebben we gaan eten, naar de wifi, nog wat gedronken en naar bed.

Vrijdag 6 februari 2015

Vandaag was onze eerste echte vrije dag na een werkweek. Eerst heb ik heerlijk uitgeslapen, ik werd gewekt door een van de meiden om half 12!! We zijn toen ons gaan aankleden en klaar maken om een lekker chill dagje te hebben. We zijn gaan zwemmen bij Villa Christina. We hebben hier bijna de hele middag gezeten. Op de terugweg ben ik, samen met nog een paar andere meiden, iets voor ons huisje gestopt. Ik heb mijn haren laten doen, een heerlijke olie behandeling. Fenna en Meggy deden dit ook en Melanie en Jessy kozen voor een hand- en voetmanicure. De behandeling was heerlijk en mijn haar was helemaal zacht en glad toen ik klaar was. De behandelingen duurde wel wat langer dan dat we verwacht hadden, we hebben ongeveer 3 uur daar gezeten. De tijd van het eten in de keuken was al voorbij en we besloten om lekker een pizza te gaan eten in het koffiehuisje. Hier hebben we nog gezellig gekletst en heb ik genoten van mijn mooie haar. Wanneer we thuis aankwamen ben ik nog even naar de wifi geweest en vond ik het wel weer mooi voor vandaag.
 
Zaterdag 7 februari 2015

Vandaag begon de dag vroeg. We gingen samen met de vrijwilligers raften. Dit was echt super gaaf! De natuur hier is echt heel mooi! We hadden twee groepen. We zaten met 6 mensen op een boot. Op onze boot zaten meerdere mensen die liever niet zo wild wilden, dus deden we het rustiger aan. Af en toe mocht je uit te boot om jezelf als boot te gebruiken en te drijven over het water. Onderweg werden foto’s en video’s gemaakt door mannen in kajakken. Toen we ongeveer op de helft waren werd er aan Rein, een Canadese vrijwilliger gevraagd of dat hij in de kajak wilde. De man van de kajak kwam bij ons in de boot. We gingen met z’n alle zingen. Na een tijdje vroeg de man van de andere kajak of dat er iemand in zijn bootje wilde. Niemand wilde, maar ik wilde wel. Alleen ik wilde niet alleen. Ik mocht bij hem in het bootje erbij en dat had ik goed geregeld; hij deed het werk en ik werd bruin en keek om me heen naar de natuur. Terwijl ik bij hem in het bootje zat vertelde hij over de Filipijnen en over de dingen die we zagen. Hij vertelde zelfs dat hij een eigen tattooshop had en hij, als we wilde, een tattoo bij ons wilde zetten. We zijn met de bus afgezet bij ons huis. Iedereen heeft wat tijd voor zichzelf gehad voordat we gingen eten. Na het eten hebben we met z’n alle nog wat gedronken in het huisje van de vrijwilligers.

Zondag 8 februari 2015

Van vandaag hebben Melanie, Jessy, Fenna en ik een shopdag gemaakt. We hebben een taxi genomen naar Davao en hebben daar lekker gewinkeld. Ik heb geprobeerd of dat mijn pas het hier deed, maar dat deed hij niet. conclusie: mijn pas is kapot, HELP! Omdat het geld van de koffers nog niet van mijn creditcard afgehaald is, kon ik deze ook niet gebruiken. Toen we thuis waren heb ik eigenlijk helemaal niks meer gedaan. Ik heb alleen even op de wifi gezeten en ben daarna naar bed gegaan.
Ohja! Er is hier ook een jeepney chauffeur die een blonde haar van mij in zijn bezit heeft. Hij heeft deze opgevangen toen hij aan het rijden was en kneep hem bijna fijn tussen zijn vingers. Volgens mij was hij heel trots want hij liet hem zien aan zijn buurman en giechelde. Toen wij na ongeveer 10 minuten uit de jeepney stapte, had hij hem nog steeds tussen zijn vingers.