Dé reis!

Vanochtend ging mijn wekker voor het laatst in Nederland en in Nederlands tijd voor 11 weken. Ik werd wakker en ik kon nog niet helemaal begrijpen dat ik vanaf vandaag eerst twee dagen aan het reizen zou zijn en daarna gewoon 11 weken niet thuis zou komen. Ik ging uit bed, verzamelde de laatste spullen die nog in de koffer en handbagage moesten. Eenmaal met mijn koffer op de weegschaal woog deze bij ons thuis 23.8 kilo, helaas was er maar 23 kilo toegestaan in het vliegtuig. Ik besloot om het er op te wagen, want de spullen die er in zaten kon ik echt niet missen. Nadat alles beneden was en de deur van mijn kamer gesloten was, was het tijd om afscheid te nemen van mijn broers en Robin. Daarna gingen we in de auto op weg naar Schiphol. Thuis alles gecheckt op files en we hadden een route gevonden waar we, als het goed is, geen files tegen moesten komen. We waren nog geen 30 minuten onderweg en we stonden al in de file. Uiteindelijk kwam het goed en waren we op tijd op Schiphol. Ik wilde mijn koffer laten sealen. Hop, ding op de weegschaal… 24.5 kilo. SHIT!! Ik werd voor de keuze gesteld of ik moest voor deze lullige 1.5 kilo €100 betalen of ik deed het bij mijn handbagage er bij, deze mocht namelijk 12 kilo zijn in plaats van de 5 kilo waar wij van uit gingen. De keuze was snel gemaakt. Koffer van de weegschaal en proppen met die handel. Beddengoed er uit en een broek over mijn andere broek. JA, precies genoeg 22.8. Hierna snel ingecheckt en we waren er helemaal klaar voor. Toen kwam het aller moeilijkste moment, afscheid nemen van papa, mama en Joey. Even snel wat foto’s, knuffels en kusjes. Wanneer iedereen klaar was gingen we er vandoor. 8 meiden die nog nooit zo ver van huis geweest waren. We zwaaiden tot we ze niet meer konden zien. De douane en de weg naar de gate waren zo voorbij, voor ik het wist zat ik in het vliegtuig. De eerste vlucht was van Amsterdam naar Guangzhou. Ruim 11 uur zitten op je kont. Het vliegtuig was wel heel erg mooi! Iedere passagier had een eigen soort tablet. Op dat tablet zaten meerdere functies. Je kon er bijvoorbeeld films op kijken, muziek mee luisteren, spelletjes doen en de stand van zaken zien wat betreft de vlucht. Op onze stoel lag een koptelefoon, dekentje en een kussen. Tijdens de vlucht kregen we ook nog een klein toilettasje. Hier zaten wat kleine handige dingentjes in zoals een tandenborstel, tandpasta en een kapje voor op je ogen. Al snel kregen we ons avondeten (onze vlucht vertrok om 12:30), we gingen mee met de Chinese tijd en daar was het tijd om het avondeten op te eten. Een paar uur daarna werd het steeds donkerder in het vliegtuig en was het de bedoeling dat je ging slapen. Ik was wel vroeg opgestaan, maar in mijn beleving was het toch echt pas middag. Het is me toch gelukt om een paar uurtjes te slapen. Na 11 uur en drie kwartier kwamen we eindelijk aan in China. Handbagage pakken, schoenen aan en op naar het volgende vliegtuig. We hadden 1 uur en 50 minuten overstap tijd. Het leek wel alsof we het de gewoonste zaak van de wereld was, want we waren er super snel. Dit vliegtuig bracht ons van Guangzhou naar Manila. Vergeleken met de andere vlucht was dit een fluitje van een cent. We moesten iets langer dan 2 uur in het vliegtuig zitten. Vanuit de school hadden we de tip gekregen om geld te pinnen zodra je op het vliegveld aankwam en daarna een shuttlebus naar het volgende vliegtuig te nemen. De reis die zo goed ging, leek toch in een keer een andere wending te krijgen. Het geldpinnen lukte niet. Al onze passen werden niet geaccepteerd bij de eerste paar geldautomaten die we probeerde. We kregen te horen dat er nog andere automaten op het vliegveld waren en we gingen het daar proberen. Hij deed het en iedereen kon weer opgelucht ademhalen. Behalve bij mij, want ik had niet genoeg saldo…. SHIT! Dan maar mijn contanten euro’s inwisselen. Iedereen had wat geld op zak en we waren onderweg naar de shuttlebus. We gingen in een klein busje met onze en andermans koffers op een grote stapel. “Niet eens in een kattenbak? Nee gewoon lekker naast je. Een gordel in een busje? Wel nee! Je zit eigenlijk zo krap dat het beter werkt dan een gordel. “ Het busje bracht ons naar onze volgende halte, het vliegveld van Manila voor de binnenlandse vluchten. Hier kregen we het allemaal pas echt warm. Bij onze vliegtickets hadden we geen bagage bijgeboekt, deze moesten wij dus nog erbij boeken op het vliegveld. Dit leek heel goed te gaan, totdat we dus te laat waren om onze bagage goedkoop in te checken.
We kregen te horen dat er op ongeveer 10 – 15 minuten lopen een loket was waar je je koffers nog wel goedkoop kon in checken, alleen zaten ze dan in een ander vliegtuig. We wilden dit proberen maar de weg vinden was zo lastig dat we dat idee hebben moeten laten varen. Er was een man met een hoed en een man van de security die ons wilde helpen. Ze wrongen zich in allemaal moeilijk bochten zodat we het alsnog goedkoop konden inchecken maar dit lukte niet. Na een tijdje hadden we eindelijk betaald en konden we langs de douane. We wachten op onze laatste vlucht die ons naar onze eindbestemming zou brengen, maar deze had bijna 2 uur vertraging. Ein-de-lijk kwamen we aan in Davao. We werden opgewacht door Helen, Robillio en zijn vrouw. We gingen “uiteten” bij de Mac Donalds en daarna door naar ons huisje. In de Mac Donalds voelde ik me net een aap, ze braken bijna hun nek om de “blanke mensen” te kunnen zien. Heel bizar! Onderweg wist ik niet waar ik moest kijken. Alles is zo anders, het verkeer, de borden, de huizen, te veel om op te noemen. Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt om een sim-kaart te kopen. Daarna gingen we door naar ons huis. We kregen een korte rondleiding en konden daarna beginnen met het klaarmaken van onze slaapplekken. Ik had mijn bed gekozen en er was toevallig een gaatje boven het bed in het plafon. Hier kon ik precies mijn klamboe aan vastmaken. Toen kon ik eindelijk slapen!

Dit was mijn eerste verhaaltje en er zullen er nog vele volgen!
Tot snel!!!